Kinderlijk idolaat
In Kampala hebben we een groot redelijk luxe winkelcentrum: Garden City. In dit groot redelijk luxe winkelcentrum is sinds kort een nieuwe koffieshop gevestigd: Sound Cup.
De eigenaar van deze nieuwe koffieshop is niemand minder dan Maurice Kirya, de geweldige Ugandese zanger. En het spreekt natuurlijk enigszins vanzelf dat deze beste man er niet was toen ik eindelijk eens binnen stapte voor een kop koffie. Erg jammer! Maar overigens wel goede koffie. Er bleek echter op korte termijn een oplossing: Blankets and Wines.
In navolging van Nairobi wordt nu ook in Kampala regelmatig een muziekfestival georganiseerd: Blankets and Wines. Wat het anders dan andere festivals maakt is vooral het feit dat er geen zitplaatsen zijn: neem je eigen deken mee en zoek een plaatsje in het gras. En zo togen wij op een zeer zonnige zondag richting Kampala. Met natuurlijk in de tas een eigen deken omdat wij toch ook een plekje in het gras wensten te hebben. Het festival speelt zich af in de tuinen van het Nationaal Museum en het moet gezegd, die zijn een stuk leuker dan het museum zelf. Na het armbandje te hebben ontvangen, betraden wij de tuinen en ik stond even stil om te kijken want dit had ik niet zo verwacht. Overal mensen in het gras, veel parasolletjes en paraplus, langs de kanten allerhande party-tenten met drinken en eten. En muziek natuurlijk. In het midden een groot podium en daar moest het gebeuren.
Maar vooraleer het zover was, hadden wij nog tijd om een eerste fles wijn in te kopen en een bord vol gegrilde kip en varkensvleesspiezen. Deken uitgerold en wij hadden ons plekje. Heerlijk etend en kijkend naar wat er om ons heen allemaal aan het gebeuren was. Een overweldigende kleurenpracht maar ja, dat kun je wel overlaten aan de Ugandese dames. Het begin van de muziek was promotie voor dit en dat en wat dies meer zij. Er werden wat dingen uitgedeeld en er werden wat mensen het podium opgetrokken om te dansen. Goed, dat gehad hebbende kon wat mij betreft de muziek wel beginnen en inderdaad werden mijn gebeden verhoord. Wat mensen met ingewikkelde namen begonnen en eigenlijk was het bet leuk maar het hoogtepunt voor mij was nog onderweg. En toen werd aangekondigd dat de volgende artiest een van de beste live artiesten van Uganda zou zijn…kortom, tijd voor mijn hoogtepunt en dus Maurice Kirya. Hij beklom het podium, sloeg een eerste accoord aan en overwon! Ok, ik ben een fan van hem en nu zag ik hem voor het eerst in levende lijve en ja, onder de indruk. Geweldige stem, op de een of andere manier zacht en enorm krachtig tegelijk. Het werd helaas een kort optreden van slechts 4 nummers maar eindelijk heb ik hem dan in het echt mee mogen maken. Het eerbetoon aan Mandela was ontroerend: Kirya’s versie van Malayka is mooi! Na al dit fraais was het tijd voor de hoofdact: de Zimbabweaanse zanger Oliver Mutkuzi. Het publiek werd enthousiast en het klonk inderdaad goed en swingend maar mijn interesse ging toch vooral uit naar wederom Mr Kirya. En mijn gebeden bleven het goed doen op deze dag want bij de cd stand stond hij met wat mensen te praten. En even later flitsten de camera’s toen hij zijn arm over mijn schouder sloeg en wij aldus vereeuwigd werden op de gevoelige memorycard. Met een gesigneerde cd en een armbandje rijker liep ik terug naar onze deken. Een nieuwe fles wijn en we konden nog even genieten van Mutkuzi’s muziek. Het publiek dunde uit en de muziek stopte en dat is, net als overal, een teken dat het festival afgelopen was. Als een blije tiener huppelde ik het terrein af en thuis moest natuurlijk meteen de cd in de speler en ik denk dat de buren ondertussen ook wel de muziek van Kirya kennen.