Op de vlucht...
Ik probeer altijd, althans in mijn eigen optiek, een beetje leuk te schrijven. Maar hoe schrijf ik een leuk verhaaltje over de afgelopen maanden? Maanden die in het teken stonden van vluchten, afwachten, hopen, verliezen maar ook van thuiskomen, verrast worden, plezier en winnen.
Tja…..kortom, tijd voor een blog over wat de anti homo wet in Uganda mij opleverde. Na de ondertekening van deze wet werd al heel snel duidelijk dat Uganda niet een echt veilige plek was. Van alle bedreigingen hebben we dan wel weer wat geleerd: je kunt bijvoorbeeld bierflesjes op zeer aparte plekken stoppen. Ik denk sindsdien wel na over statiegeldregelingen…je weet immers nooit waar je bierfles hiervoor was. Na een paar dagen van bedreigingen en onderduiken begonnen wij met het inpakken van onze spullen. Een redelijk idioot ingepakte tas zou mijn resultaat zijn. Ondanks alles was het hartverwarmend om te ervaren dat echte vrienden inderdaad echte vrienden bleken, ook in een plotseling totaal homofoob land. Aangezien wij geen visum voor mijn vriend kregen (wel het advies om te kiezen uit drie opties: onderduiken en in Uganda blijven of melden bij een UNHCR punt of naar een ander land gaan) op de Nederlandse ambassade in Kampala, kozen we ervoor om naar Tanzania te gaan. En zo vlogen wij over Mount Kilimanjaro (niet te zien) en landden in het mooie buurland. Met een goed vooruitzicht: zet maar een Tanzaniaanse tak van Habari Travel op met daarin een baan voor jullie alle twee! Dat is nou eens echte hulp! Dank, Bart. In het mooie Arusha vonden wij een appartementje en zo kon ik mijn idioot ingepakte tas uitpakken. Een spijkerbroek zat er niet in maar gelukkig wel Monopoly. Winkelen dus, al was het omdat we bijv. een deken, handdoek, bord etc. nodig hadden. Ook wel weer leuk. Wel een beetje lullig omdat in Entebbe alles al in tweevoud stond maar ach…winkelen is best leuk.
Nadat Bart aankondigde toch maar geen Tanzaniaanse tak te willen hebben, togen wij naar de Nederlandse ambassade in Dar es Salaam. In Nederland waren ondertussen mensen druk geweest met het aanspreken van andere mensen, waaronder ministers en staatssecretarissen. Gevolg: een visum voor mijn vriend en dus op weg naar Nederland. We brachten nog een paar dagen door in de grote stad, bezochten Arusha National Park en vlogen uiteindelijk via Zurich naar Amsterdam. Wederom met ook een goed werkvooruitzicht: een nieuw kantoor in Nederland zou wel wat voor Habari zijn! Ik geloofde het weer en zo waren we allemaal even blij.
In Nederland werden we opgewacht door een taxi en na een oostwaartse rit kwamen we aan bij mijn moeder. Hier was ondertussen al ruimte voor ons vrijgemaakt en zo konden we de weinige spullen die we hadden met alle gemak kwijt. Voor mij thuiskomen, voor mijn vriend een totaal nieuwe wereld, ver van familie en vrienden. Voor beiden gold echter dat we in een situatie zaten die niet echt onze eigen keuze was. Moeilijk dus.
Wederom ontdekten we vriendschap: kleine attenties, steunbetuigingen, een auto vol meubilair, aanbiedingen om tassen uit Entebbe mee naar Nederland te nemen. Hulp hier en steun daar. Werkelijk hartverwarmend! Minder was dat Bart besloot om nu ook maar te melden dat er geen werk meer voor mij was in Nederland. Misschien eens een keer een project maar dus geen geregeld werk. Hiermee kwam een einde aan een geweldige periode als (general) manager van Habari Travel. De timing van een dergelijke boodschap had beter gekund maar ach, als iemand al op zijn kont ligt, kun je het beste nog een trap na geven. Zo gezegd, zo gedaan dus. Wel jammer dat er nog geen bedankje af kon maar ach, het zij zo. In het hele proces hebben we mensen leren kennen. Soms verrassend positief, soms helaas negatief. Zonder werk, zonder eigen huis maar wel samen en veilig in Nederland. Wij zullen onze weg naar boven wel vinden. Het feit dat we zoveel fijne mensen om ons heen hebben helpt daar enorm bij en ik kan eigenlijk alleen maar zeggen: bedankt en een dikke knuffel!