Sure Prospect
Afgelopen jaar heb ik de voorzitster en initiatiefneemster van de Stichting HUG mogen ontmoeten en sindsdien heb ik deze Wilma meermalen ontmoet. Zowel in Uganda als in Nederland. In oktober 2013 was Wilma weer met een groep tandartsen en tandartsassistenten in Uganda en voor mij was dat reden om eens een blog aan deze stichting te wijden. Stichting HUG staat voor Stichting Help Uganda en dat is het eerste compliment want ik vind dat een heel leuke naam. Wilma kwam dit jaar samen met Dani een paar dagen eerder dan de groep en de eerste dag was Wilma van plan om naar een invalidenschool in Entebbe te gaan: Sure Prospect Institute. Enkele maanden eerder kwam ik een oproep tegen op Facebook van Wilma: poppen en autootjes nodig. Mijn moeder is nogal druk in de plaatselijke kerk en ach, wie weet, dacht ik….en inderdaad, we hebben het geweten. In korte tijd zat de bank bij mijn moeder vol met poppen. Groot, klein, lelijk, mooi, kortom van alles nog wat. Met deze poppen en nog een heleboel andere poppen zijn wij op een zaterdagochtend naar Sure Prospect gereden om daar meisjes bij te maken met poppen en jongens met autootjes. En ik wilde zelf ook wel eens kijken wat deze school nu inhield. Wel, al snel stonden wij tegenover de directeur die ons vertelde over zijn motivaties om een dergelijke school te starten en te blijven voortzetten. Indrukwekkend! Iemand die vanuit zijn passie en droom een dergelijk project opzet. Ter informatie: het gebeurt nog altijd dat een invalide kind (wat de handicap ook mag zijn) hier gezien wordt als economisch nutteloos en dus overbodig. Vaak worden dergelijke kinderen gewoon weggedaan. In Sure Prospect is een flink aantal van deze kinderen opgenomen. Ik stond met vochtige ogen naar de directeur te luisteren. Wilma op haar beurt is jaren geleden ingesprongen als sponsor en medepleitbezorgster van de school. Heerlijk om te zien hoe blij de kinderen waren om hun grote Wilma weer te zien. En dat de poppen en de autootjes erg welkom waren is totaal overbodig om te vermelden hier. Naast alle speelgoed hadden we ook een tas kleding bij ons van Jeannette en Clemens die wij uit konden delen. Vooral jongenskleding en dus een heel stel stoere en blije knulletjes. Dacht ik. Totdat een klein handje mij beet greep en ik in twee grote bruine natte ogen keek….my car is broken….goed, dat hebben we weten te repareren en ik heb nu dus een grote kleine vriend erbij.