Zoveel vragen....
Als manager van een aantal hotels en een tour operator in Uganda krijg je soms te maken met vragen en reacties die je wenkbrauwen even omhoog duwen.
Bij Habari Travel maakten wij vooral gebruik van Toyota 4WD Landcruisers, zo men zegt de ultieme safari-auto. Achterop hebben deze auto’s twee reservebanden (de wegen in Uganda zijn van iets mindere kwaliteit dan die in Europa) wat iemand de opmerking deed ontlokken dat we nog niet op weg konden omdat de wielen nog achterop zaten.Er zitten natuurlijk ook heel veel leuke en standaardvragen tussen maar soms verbazen mensen je met een aparte vraag. De vraag of we in Uganda geld gebruiken of iets anders deed mij even dromen over de tijden dat de grote ontdekkingsreizigers Uganda bezochten op zoek naar de bronnen van de Nijl. In die tijden was er inderdaad nog geen geld maar tegenwoordig hebben wij hier in Uganda toch echt de beschikking over een eigen munteenheid.
In Uganda wonen vooral heel veel Ugandezen en over het algemeen hebben deze Ugandezen een andere huidskleur dan blanke Europeanen. Een iemand heeft zich daar ooit zeer over verbaasd en besloot zoveel mogelijk binnen te blijven. De vraag of het toegestaan was om onderweg met de bevolking te spreken heb ik maar beantwoord met ja. De vraag of al die mensen niet vreselijk gevaarlijk waren heb ik daarentegen onbeantwoord gelaten. Over het algemeen zegt de stralende lach van de gemiddelde Ugandees voldoende.
Toen ik nog in Travellers Rest werkte was ik elke keer weer benieuwd hoe mensen hun gorilla tracking hadden beleefd en of het mooi was geweest. Toen ik dat een keer aan een alleenreizende Duitse dame vroeg stond ik werkelijk met mijn mond vol tanden. Het antwoord was dat niemand het haar had verteld. Even adem gehaald en toch maar gevraagd wat ze nu bedoelde en haar antwoord zorgde ervoor dat de meeluisterende barkeeper een glas brak van het lachen: niemand had haar verteld dat de berggorilla’s in de bergen leefden. Ik ben ook maar even weggelopen. In hotels is het sowieso vaak lachen: sommige mensen kunnen geen dag zonder haardroger bijvoorbeeld. Een Italiaanse dame verliet ons hotel zeer boos omdat wij geen haardroger in de kamers hadden. Een uur later stond ze weer bij de receptie omdat ze ontdekt had dat geen enkel hotel in Kisoro zoiets aanbood. Of ze aub weer een kamer kon huren voor de nacht. Natuurlijk kon dat want we hadden al het vermoeden dat ze terug zou komen.
Echt leuke en interessante vragen komen net zo goed voorbij. De vraag naar begrafenisrituelen was er daar een van. Uiteindelijk stonden we bij mensen in de tuin om alles te horen over de plaatselijke gebruiken. Leerzaam! En even for the record: veelal wordt in Uganda begraven in de “tuin” van het familiehuis. Wat ik altijd leuk vind is het wanneer reizigers echt interesse tonen in Uganda. En dat gebeurt vaak: veel vragen natuurlijk over dieren maar ook over ontwikkelingen die natuurbehoud raken. Denk aan de ontwikkelingen van oliewinning in Murchison Falls National Park. Enkele reizigers zijn na terugkeer in Nederland of Belgie direct in het toetsenbord gekropen om allerlei natuurbeschermingsorganisaties te alarmeren. Van de vraag hoe het komt dat wij zulk leuk personeel in onze lodges hebben, word ik persoonlijk erg blij. Maar wanneer mensen mij vragen of onze kamers ook bedden hebben, weet ik weer even niet wat ik moet zeggen. Een lachstuip ligt op de loer dan. En dan bevind ik mij ook nog wel eens op vakantiebeurzen…..op onze stand en brochure staat toch duidelijk Uganda. Waarom deze ene man dan toch boos was omdat hij Hongarije niet in onze folder kon vinden, snap ik nog steeds niet. De mensen die wel naar Uganda wilden maar niet naar Afrika….tja, dat werd helaas ook geen boeking want ik moest ze toch uitleggen waar Uganda ligt.
Maar om toch maar af te sluiten met het antwoord op de meest gestelde vraag: nee, er zijn geen asfaltpaden naar de berggorilla’s.